مقایسه تأثیر روش های درمان رفتاری و شناختی- رفتاری

سابقه و هدف: با توجه به اهمیت نقش عوامل روانشناختی در خطر عود مجدد عوارض قلبی در بیماران باز توان قلبی و عدم وجود مطالعات کافی در زمینه تأثیر روش های روان درمانی در کاهش افسردگی این بیماران، این مطالعه صورت گرفته است. هدف پژوهش حاضر، مقایسه اثربخشی درمان رفتاری و شناختی- رفتاری بر میزان افسردگی این دسته از بیماران می باشد. روش بررسی: در پژوهش حاضر از روش تجربی با طرح پیش آزمون- پس آزمون چندگروهی استفاده شده است. جامعه آماری پژوهش را کلیه بیماران بازتوان قلبی که در بیمارستان خاتم الانبیای زاهدان در سال های 1384 و 1385 تحت عمل جراحی بای پس عروق کرونر (cabg) قرار گرفته اند، تشکیل می دهند. نمونه انتخابی، از بین این بیماران به صورت در دسترس و غیر تصادفی، شامل 67 نفر افراد واجد شرایط ورود به پژوهش بودند که از طریق مقیاس افسردگی بک مورد ارزیابی قرار گرفتند. این افراد به طور تصادفی در گروه های 15 نفره شامل دو گروه آزمایش و یک گروه شاهد قرار گرفتند. یافته ها: نتایج نشان داد که میانگین نمرات افسردگی افراد در دوگروه آزمایش در مقایسه با قبل و بعد از مداخله تفاوت معناداری داشته است (05/0p<)؛ در حالی که در نمرات اکتسابی افراد گروه شاهد که مداخله دریافت نکرده اند، تفاوت معناداری وجود نداشته است. ضمن اینکه از دو روش مداخله ای فوق روش درمان شناختی- رفتاری، در کاهش میزان افسردگی بیماران مؤثرتر بوده است. نتیجه گیری: با توجه به تأثیر درمان های روانشناختی در کاهش میزان افسردگی بیماران بازتوان قلبی، آگاهی دادن و رسیدگی به مسایل روانشناختی در این بیماران ضروری به نظر می رسد و در این خصوص، همکاری بین بخشی می تواند در پیشگیری و افزایش کیفیت درمان مبتلایان به این نوع بیماری مؤثر واقع شود. واژگان کلیدی: اثربخشی، درمان رفتاری، درمان شناختی- رفتاری، افسردگی، بیمار بازتوان قلبی